แผนรักแผนร้าย ตอนอวสาน



อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนอวสาน วันที่ 20 มี.ค. 56

“หยุดนะ พเยีย อย่าทำอะไรลูกฉันนะ”
พเยียหันขวับไปมอง เห็นนภดาราแสดงออกว่ารักกอหญ้า ยิ่งริษยา
“ฉันจะฆ่า แกจะทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ชีวิตฉันคงไม่พังพินาศแบบนี้” พเยียเอาแต่โทษกอหญ้าเช่นเคย
ชิษณุพงษเถียง “ไม่จริง เธอทำตัวเองต่างหาก พเยีย”

“จะใครทำก็ช่าง” พเยียมองจ้องขู่กอหญ้า “กอหญ้า แกกับฉัน เราโตมาด้วยกัน ถ้าฉันจบ แกก็ต้องจบเหมือนกัน”
พเยียจะยิงกอหญ้า นภดาราร้องกรี๊ด ถลาเข้าไปขวาง
“อย่า!…ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าฆ่าลูกฉัน”
พเยียเห็นนภดาราปกป้องกอหญ้ายิ่งแค้นจัด “ได้!”
พเยียจะกระชากนภดารามา ชิษณุพงษ์ปราดเข้าช่วย ชนนภดาราเซไป แล้วปล้ำแย่งปืนกับพเยีย พเยียถีบเข้าที่แผลที่ยังไม่หายดี ชิษณุพงษ์เซไป ทันใดนั้น ตำรวจ 3 นายวิ่งเข้ามา
“หยุดนะ วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้”
พเยียเห็นตำรวจ ตกใจที่ทุกอย่างผิดแผน ดึงนภดาราที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มาเป็นตัวประกัน เอาปืนจี้หลังนภดาราไว้ ตำรวจกระจายกันล้อมไว้ พเยียยิ่งตื่นกลัว กดปืนกับตัวนภดาราแน่นเข้า นภดาราหน้าซีด


“อย่านะ ถ้าฉันไม่รอด นังนี่ก็ไม่รอด”
ตำรวจลดปืนลง คุมเชิงอยู่
กอหญ้าพูดเกลี้ยกล่อมพเยีย “เธอหนีไม่รอดหรอก พเยีย วางปืนแล้วพูดกันดีๆ ดีกว่า”
“ไม่...” พเยียหันมาทางตำรวจ “อย่าตามมานะ ไม่งั้นนังนี่ตาย”
พเยียลากตัวนภดาราไป

พเยียลากตัวนภดารามาตามทางออกด้านหลังวัด นภดาราพยายามกล่อม
“พเยีย มอบตัวซะเถอะ เธอยังมีโอกาสแก้ตัวนะ ฉันสัญญาจะช่วยเธอทุกอย่าง”
“หุบปาก ฉันไม่เชื่ออะไรพวกแกอีกแล้ว”
พเยียลากนภดารามาถึงด้านหลัง เป็นรั้วทึบ ออกไม่ได้ พเยียเครียด

ระหว่างนั้นกอหญ้าพยุงอิศรที่บาดเจ็บอย่างมาก ชิษณุพงษ์ และตำรวจตามมาทัน แต่รักษาระยะอยู่ห่างๆ
“พเยีย เธอไม่มีทางหนีหรอก...ปล่อยแม่ฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง ยังไงท่านก็เคยดีกับเธอมามาก” กอหญ้าโน้มน้าว
“ดีเหรอ ถ้ามันดีจริง ฉันจะต้องหนีตำรวจหัวซุกหัวซุนแบบนี้เหรอ” พเยียแค้นคั่ง เสียใจจน น้ำตาคลอ “ไม่มีใครดีกับฉันเลย ทั้งแม่แก ตาแก ยายแก นังชื่น ไม่มีใครดีกับฉันเลย พวกแกจ้องแต่จะทำลายฉัน”
“ไม่จริงหรอกพเยีย ตอนที่เธอมาที่ศิวาลัย แม่ฉันรักเธอเหมือนลูกแท้ๆ ความโลภของเธอเองต่างหากที่ทำลายตัวเธอเอง”
พเยียน้ำตาไหล มือที่ถือปืนสั่นระริก
“ฉันผิดตรงไหน ฉันแค่อยากมีชีวิตสุขสบาย ฉันตะเกียกตะกายจนได้มา แล้วแกก็มาแย่งทุกอย่างไปจากฉัน”
กอหญ้าเป็นห่วงนภดาราที่หน้าซีดอยู่ในอุ้งมือพเยีย เลยตัดสินใจ
“ได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันเป็นคนผิด ฉันก็จะชดใช้ให้เธอ ปล่อยแม่ฉันซะ แล้วฉันจะไปกับเธอ”
นภดาราใจหล่นวูบ “กอหญ้า ไม่นะลูก”
ชิษณุพงษ์กับอิศรดึงแขนกอหญ้าไว้
“อย่านะ กอหญ้า”
อิศรก็ห้าม “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ กอหญ้า”
กอหญ้ามองหน้าทั้งสองหนุ่ม ส่งสัญญาณให้รู้ว่ามีแผน พลางกระซิบ
“ฉันจะถ่วงเวลาให้ค่ะ” ก่อนจะเพิ่มเสียงพูดดังๆ “คุณสองคนช่วยฉันมามากแล้ว ให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองเถอะค่ะ ฉันจะหยุดเรื่องนี้เอง”
กอหญ้าเดินเข้าไปหาพเยีย พูดท้าทาย
“เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้พเยีย ให้มันสาสมกับความแค้น เอาซี เอาตัวฉันไป”
พเยียชะงักงัน อึ้ง ไม่คิดว่ากอหญ้าจะกล้าขนาดนี้ นภดาราตกใจ
“ว่าไงล่ะ พเยีย เธออยากฆ่าฉันมากไม่ใช่เหรอ ปล่อยแม่ฉันสิ แล้วเอาตัวฉันไป”
“อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ นังกอหญ้า”
กอหญ้ายังเดินเข้าไปหาพเยีย ยิ่งพูดยั่ว ท้าทาย
“ฉันว่าเธอไม่กล้า ถ้าเธอกล้าจริง ฉันคงตายไปนานแล้ว จริงไหม”
พเยียโกรธจัด ขณะที่อิศรกับชิษณุพงษ์ ค่อยๆ เดินอ้อมหลังใกล้พเยียเข้ามาทุกที
กอหญ้า ยั่วต่อไป “ถ้าเธอกล้าจริง ฉันคงตายไปตั้งแต่วันที่รถคว่ำแล้ว แล้วเธอก็คงไม่มีวันนี้จริงไหม”
“งั้นแกก็ลงนรกไปซะเถอะ”
พเยียหันกระบอกปืนที่จี้นภดารามาทางกอหญ้า อิศรอาศัยจังหวะนี้โถมตัวใส่พเยีย ปืนกระเด็นไป ชิษณุพงษ์กระชากตัวนภดาราหลุดมาจากพเยีย แล้วพาออกไป จังหวะเดียวกับที่อิศรซึ่งรัดตัวตัวพเยีย ถูกพเยียทุบที่แผล
“โอ้ย...”
แขนอิศรอ่อนแรงลงเพราะความเจ็บปวด พเยียดิ้นหลุดไปได้ก่อนที่ชิษณุพงษ์จะเข้ามาจับตัวได้ทัน พเยียวิ่งเข้าไปคว้าปืนที่กระเด็นตกอยู่ หันไปทางอิศรอย่างโมโห พเยียยิงอิศรอีกเปรี้ยง กระสุนพุ่งใส่ลำตัวอิศรอย่างจัง
“คุณอิศร!”
พเยียหันปืนมาทางกอหญ้า
“แกตาย...”
นภดาราร้องกรี๊ดสุดเสียง “อย่า...”
เสียงปืนดังขึ้น ปัง ปัง ติดๆ กัน พเยียชะงักค้างอยู่ในท่านั้น ปืนในมือหล่นลง เลือดค่อยๆไหลทะลักออกมาจากตัว พเยียค่อยๆล้มลง ขาดใจตายอยู่ตรงนั้น
ที่แท้ตำรวจสองสามนายที่ล้อมอยู่เป็นคนยิง และค่อยๆ ลดปืนลง กอหญ้ายืนมือสั่น ตัวสั่น มองพเยีย น้ำตาไหลพราก
พึมพำในอาการช็อคสุดขีด “พเยีย”
นภดาราเข้ามากอดกอหญ้า
“กอหญ้า”
ตำรวจสองสามนายนั้นวิ่งเข้ามา บรรยากาศโกลาหล ชิษณุพงษ์วิ่งไปประคองอิศร
ชิษณุพงษ์ตะโกน “เรียกรถพยาบาลเร็ว!”
กอหญ้ายังยืนช็อคนิ่งอยู่ในอ้อมกอดนภดารา

ตรงทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล หมอวิชาญเดินมาทางด้านหนึ่งด้วยท่าทางร้อนใจ มีพยาบาลเดินตามมาด้วย หมอวิชาญหันไปสั่งท่าทางจริงจัง
“คนไข้ที่ชื่อคุณอรรถ อดิศวร กระดูกคอเคลื่อน ผมใส่เฝือกให้แล้ว ห้ามไม่ให้ลุกไปไหนทั้งนั้น” เสียงโทรศัพท์ดัง หมอวิชาญกดรับ “ครับ คุณพ่อ ใช่ครับ คุณพ่อห้ามขยับตัวไปไหน ผมเพิ่งสั่งพยาบาลไปเมื่อตะกี๊นี้เอง” หมอโบกมือไล่พยาบาล “คุณไปดูคนไข้ไว้” พยาบาลวิ่งออกไปทันที หมอพูดโทรศัพท์กับอรรถต่อ
“ไม่ต้องห่วงไอ้อิศรครับพ่อ ผมจะดูแลมันอย่างดีที่สุด”
ระหว่างนั้นบุรุษพยาบาลเข็นเตียงฉุกเฉินที่มีร่างอิศรนอนอยู่เข้ามา กอหญ้า นภดารา และชิษณุพงษ์ตามมาไม่ห่าง หมอวิชาญวางสาย แล้ววิ่งตามหายเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยกัน
“ญาติคนไข้รอข้างนอกนะคะ” พยาบาลบอกก่อนที่ประตูห้องฉุกเฉินปิดลง กอหญ้าลุ้น สีหน้าไม่สบายใจเอามากๆ ชิษณุพงษ์สงสาร จะเข้าไปปลอบ แต่นภดาราแตะแขนชิษณุพงษ์บอกเสียงอ่อนโยน
“หลานเหนื่อยมามากแล้ว แผลก็ยังไม่หายดี กลับไปพักผ่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวอาจะอยู่เป็นเพื่อนกอหญ้าเอง”
“ครับ”
ชิษณุพงษ์มองกอหญ้าอย่างห่วงใยอีกแวบ แล้วออกไป นภดาราเดินไปหากอหญ้า พูดปลอบโยน
“อิศรไม่เป็นไรหรอกลูก อิศรเป็นคนดี คนดี พระต้องคุ้มครอง”
กอหญ้าพยักหน้ารับ แล้วสีหน้าสว่างวาบ เหมือนคิดอะไรได้

ตรงมุมสงบบรรยากาศสวยงามร่มรื่นในโรงพยาบาล กอหญ้านั่งสวดมนตร์อธิษฐานอยู่เงียบๆ
ส่วนที่หน้าห้องฉุกเฉิน นภดารานั่งรออยู่ หมอวิชาญออกมา นภดาราเข้าไปถาม หมอวิชาญบอกอะไรบางอย่างกับนภดารา
กอหญ้าเงยหน้าขึ้นมา สวดอธิษฐานจบแล้ว ภาพจำความน่ารัก ห่ามๆ ของอิศรที่เคยทำกับกอหญ้าผุดขึ้นมาในภวังค์ กอหญ้ารำพึงเบาๆ
“คนใจร้ายที่น่ารักของฉัน อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอร้องล่ะ”
ครู่ต่อมากอหญ้าเดินกลับมาหน้าห้อง นภดาราหันไปเห็นพอดี
“กอหญ้า”
กอหญ้า ก้าวพรวดไปหา “คุณแม่” ท่าทีตื่นเต้น “คุณหมอออกมาหรือยังคะ คุณอิศรเป็นไงบ้าง”
นภดารายิ้ม “หนูเข้าไปดูเองดีกว่าจ้ะ”

กอหญ้ารีบวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินไป
ร่างของอิศร พันแผลเรียบร้อยนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง กอหญ้าเดินเข้ามา มองอิศรแววตาเป็นห่วงเหลือเกิน

“อวดเก่ง ไหนบอกว่าจะปกป้องฉัน จะดูแลฉัน แล้วทำไมมานอนแอ้งแม้งอย่างงี้”
อิศรยังนอนนิ่ง กอหญ้าเอานิ้วแตะจมูกอิศรเบาๆ อย่างเอ็นดู มองอิศรด้วยสายตาขบขันขี้เล่น
“เถียงสิ ทำไมไม่เถียง ปกติชอบทะเลาะ ชอบวางอำนาจนักไม่ใช่เหรอ คราวนี้ทำไมนอนนิ่งล่ะ” ดีดปลายจมูกอิศรเล่นอีกที “ได้ยินไหม อีตาบ้า ฉันท้าให้คุณลุกขึ้นมาทะเลาะกับฉัน” เห็นอิศรนิ่ง “แน่ะ เงียบ สงสัยไม่ชอร์ต”
อิศรยังนิ่ง กอหญ้ามองๆ มั่นใจว่าอิศรไม่รู้สึกตัว อาการสนุกสนานขี้เล่นเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนหวาน ด้วยความรักมากมาย
“ไม่รู้ตัวก็ดีแล้ว คุณจะได้ไม่ได้ยินที่ฉันพูด คุณรู้ไหม ตอนที่เห็นคุณโดนยิง ฉันตกใจแทบตาย ฉันภาวนาให้คุณมาตลอดทางเลยนะ ขอให้คุณปลอดภัย” เสียงกอหญ้าอ่อนโยนขณะพูดคำต่อมา “คุณรู้ไหม คุณอิศร ฉันรักคุณนะ”
กอหญ้าพูดจบ อิศรก็ลืมตาขึ้นทันที กอหญ้าตะลึง อ้าปากค้าง
อิศรยิ้มเผล่ “ขอบใจ”
“คุณอิศร” กอหญ้าได้สติ รู้ว่าโดนแกล้ง “นี่คุณแกล้งหลับเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้แกล้ง ฉันหลับอยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิงติงต๊องที่ไหนไม่รู้ มาบอกรักอยู่แจ้วๆ หนวกหูจนต้องตื่นเลยเนี่ย”
กอหญ้า เขินๆ อยู่กลายเป็นโกรธ “หนวกหูก็ไม่ต้องฟัง วันหลังฉันจะไม่พูดอีกแล้ว”
กอหญ้าจะเดินออกไป อิศรลุกขึ้นคว้ามือไว้ กอหญ้าสะบัด อิศรเจ็บ
“โอ๊ย...เจ็บนะ”
“ไม่เชื่อ”
“เจ็บจริงๆ ถูกยิงนะ ไม่ใช่หกล้ม” อิศรฉุนนิดๆ
กอหญ้านึกขึ้นมาได้ เข้าไปจับมืออิศรอย่างตกใจ
“ตายจริง ฉันโดนแผลคุณหรือเปล่า”
อิศรได้ทีแกล้งทำสำออย “ก็โดนน่ะสิ”
กอหญ้าเข้าไปประคองอิศร จะพาลงนอน ท่าทางกังวลใจมาก
“ขอโทษนะคะ ฉันลืมตัวไป คุณนอนนิ่งๆ ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปตามหมอ”
อิศรถือโอกาสกอดกอหญ้าไว้ แกล้งทำมารยา
“โอ้ย อย่าเพิ่งขยับ เจ็บแผล” ทำเสียงหวานซึ้ง “แต่ถ้าได้กอดเธออย่างงี้ ก็หายเจ็บแล้ว”
อิศรกอดกอหญ้าไว้ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ กอหญ้าเห็นแววตาอิศรระยิบระยับเป็นประกาย ก็รู้ทัน
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
กอหญ้ากระแทกอิศร จนอิศรตัวงอ ร้องโอ๊ยออกมา กอหญ้าหัวเราะขำอิศร แล้ววิ่งหนีออกไป

หลายวันต่อมา กอหญ้ากับนภดารายืนอย่างสงบที่หน้าหลุมศพของพเยียในสุสานฝรั่งแห่งหนึ่ง หน้าตาของกอหญ้าและนภดารา สงบเยือกเย็น
“ขอให้ดวงวิญญานของเธอไปสู่สุคตินะ พเยีย”
กอหญ้าเอาช่อดอกไม้วางไว้บนหลุมศพของพเยีย น้ำตาคลอ นภดาราสะท้อนใจลงนั่งข้างๆ ปลอบใจกอหญ้า มองรูปพเยียที่หน้าหลุมศพอย่างเมตตา
“น่าเสียดาย...จริงๆ แล้วพเยียเป็นเด็กน่ารักมาก ถ้าหากเค้าตามหนูมา แล้วขอให้แม่เลี้ยงเค้าเป็นลูกสาวอีกคน แม่ก็คงเต็มใจ”
“พเยียเป็นเด็กกำพร้า ถูกทอดทิ้ง เค้าคงไม่เชื่อว่าจะมีใครให้โอกาสเค้าจริงๆ เค้าเลยต้องยื้อแย่งเอา”
“ทุกอย่างในโลกนี้ ถ้าเริ่มมาจากความรัก มันก็จะพาเราไปพบสิ่งที่ดี แต่ถ้าเริ่มผิด เริ่มมาจากความคิดร้าย มันก็จะพาเราไปสู่จุดจบแบบพเยียนี่แหละ”
นภดาราหันไปพูดอโหสิกรรมกับหลุมศพ
“แต่ไม่ว่ายังไง มันก็จบไปแล้ว ฉันให้อภัยเธอทุกอย่าง ลาก่อนนะ พเยียถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เธอเกิดมาเป็นคนดี ทำในสิ่งทีดี จะได้ไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้อีก”
ช่างน่าอัศจรรย์นัก ลมพัดกลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาอย่างสวยงาม ใบหน้าพเยียในรูป ยิ้มแย้ม เหมือนจะรับคำอำนวยพรและอโหสิของสองแม่ลูก

นภดารากับกอหญ้ากลับมาถึงวังศิวาลัย กอหญ้าประคองนภดาราเข้ามาในตึก
“คุณแม่ขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวหนูเอาน้ำส้มเย็นๆ ไปให้”
“จะขึ้นไปพักได้ยังไงจ๊ะ” นภดาราทำท่าเพิ่งนึกออก ยิ้มๆ “ตายจริง นี่แม่ยังไม่ได้บอกหนูล่ะสิว่าวันนี้บ้านเรามีงานเลี้ยง”
นภดาราท่าทางเหมือนมีลับลมคมในบางอย่าง แต่เป็นความลับที่ทำให้มีความสุขจนความสุขนั้นฉายชัดออกมาทางใบหน้าและดวงตา ที่เป็นประกาย กอหญ้ามองนภดาราอย่างสงสัย
“งานเลี้ยงอะไรเหรอคะ”
“หนูไปดูเองดีกว่าจ้ะ”
สีหน้ากอหญ้าสงสัยเต็มที่

พอสองคนเดินพ้นหัวมุมเข้าไปในสวนบริเวณจัดงานปุ๊บ กอหญ้าก็ตื่นตะลึง เมื่อเห็นสนามเด็กเล่นที่จัดตกแต่งด้วยดอกไม้ ริบบิ้น ลูกโป่ง น่ารักที่สุด ราวกับสวนสวรรค์ในจินตนาการของเด็กๆ
เด็กกำพร้าหลายสิบคนกำลังทานอาหารบ้าง เล่นเกมบ้าง ใบหน้ายิ้มแย้มรื่นเริงกันอยู่ พอเห็นกอหญ้าก็วิ่งกรูเข้ามากอด
“ พี่กอหญ้า”
กอหญ้าตะลึง เพราะเด็กๆ กลุ่มนี้คือเด็กที่เคยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เดียวกับกอหญ้า ที่เชียงใหม่นั่นเอง กอหญ้ากอดเด็กๆ อย่างดีใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกันอีก
กอหญ้าดีใจมากเรียกชื่อแต่ละคนอย่างคุ้นเคย
“นุ่น เล็ก แดง น้ำหวาน...อะไรกันเนี่ย พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
นภดารามองภาพกอหญ้าที่แวดล้อมด้วยเด็กๆ กำพร้าอย่างปลื้มใจ
ไม่นานต่อมากอหญ้าเล่นอยู่กับเด็กๆ ให้ขนมเด็ก ดูเป็นนางฟ้าใจดีของน้องๆ และหลังจากนั้นนภดารากับกอหญ้านั่งดูเด็กๆ เล่นเปียโน และร้องเพลงประสานเสียงให้กอหญ้าเป็นการขอบคุณจนจบ นภดารา กอหญ้า และเด็กๆ คนอื่นปรบมือ เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวที
“ต่อไปจะถึงช่วงเวลาที่พิเศษที่สุด ซึ่งพวกเราจะขอมอบเพลงต่อไปนี้เพื่อขอบคุณพี่กอหญ้าที่จัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นเพื่อพวกเราค่ะ”
เสียงร้องเพลง “ไว้ใจฉันได้เสมอ” ดังขึ้น อิศรเป็นคนร้อง แต่กอหญ้ายังไม่รู้
“ใจไม่เห็นปลายทาง ชีวิตที่เลือนลางมีแต่ความมืดหม่น เธอเหมือนแสงรำไร ปลอบโยนใจที่ทุกข์และทน จากนี้ฉันขอเป็นคนที่จะอยู่เพื่อเธอ”

กอหญ้ามองหาคนร้องเพลง และยังไม่รู้ว่าอิศรเป็นคนร้อง ขณะที่นภดาราเยื้อนยิ้ม ไม่พูดอะไร อิศรร้องต่อ
“เมื่อความรักไม่มีแบบแผนแค่รักเธอไป เจอเรื่องร้ายแค่ไหนอย่างไรก็จะรัก”
อิศรเดินร้องเพลงตรงเข้ามาหากอหญ้า มองจ้องกอหญ้า บอกให้รู้ว่าเขาร้องเพลงนี้ให้กอหญ้าจากหัวใจ
“จะดูแลเธอจนกว่าวันที่ฟ้าของเธอสดใส ตราบมีเมฆฝนยังไม่พ้นไป
ขอเป็นคนข้างๆเธอ ยังยืนยันว่าฉันจะอยู่หากเธอมองใครไม่เจอ
ไม่มีแผนร้ายใดๆ อยากบอกว่าเธอไว้ใจฉันได้เสมอ
ความรักไม่มีเหตุผลแค่ปล่อยให้คนอย่างฉันรักเธอก็พอ”

กอหญ้าเขินอายม้วน เพลงจบแล้วแต่อิศรเดินไปหานภดาราที่อยู่ข้างๆ กอหญ้า พูดตรงๆตามความรู้สึก
“คุณอาครับ ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไปหน่อย และตอนนี้อาจจะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม แต่ผมอยากจะแสดงความจริงใจของผมที่มีต่อกอหญ้า”
นภดารายิ้มๆ อย่างเอ็นดู เข้าใจว่าอิศรพยายามจะพูดอะไร มองหน้าอิศรอย่างตั้งใจฟัง
“ผมไม่รู้ว่าชีวิตพรุ่งนี้จะเป็นยังไง มันอาจจะดี หรืออาจจะเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นมาอีกก็ได้ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมอยากจะขออนุญาตคุณอาเป็นชีวิตอีกครึ่งนึงของกอหญ้า”
อิศรมองกอหญ้าด้วยแววตาสุดซึ้ง กอหญ้าอึ้ง นภดารายิ้ม น้ำตารื้น
“ผมอยากให้คุณอาเชื่อใจในคำสัญญาของผม ว่าผมจะไม่ทอดทิ้งกอหญ้า ผมจะดูแลและปกป้อง “น้อง” ด้วยชีวิตของผม”
นภดารายิ้มทั้งน้ำตา สายตาที่มองอิศรเต็มไปด้วยความรักและเชื่อมั่น
นภดาราเน้นคำแทนตัวเอง “แม่เชื่อใจอิศรจ้ะ ทุกคำที่อิศรพูดมา ไม่มีคำไหนที่ทำให้แม่แคลงใจเลย แต่ยังไงแม่คงตอบแทนกอหญ้าไม่ได้นะ...เรื่องแบบนี้อิศรถามเจ้าตัวเค้าเองดี กว่า ว่าเค้าจะว่ายังไง”
นภดารามองไปยังกอหญ้าอย่างปลาบปลื้ม และหมดห่วงว่ามีคนที่จะคอยดูแลกอหญ้าต่อจากตน และคนๆนั้นรักกอหญ้ามากมาย อิศรยิ้มดีใจหันไปหากอหญ้า ถามตรงๆ ง่ายๆ ไม่มีฟอร์มตามแบบของตัวเอง
“ว่าไง กอหญ้า แต่งงานกับฉันนะ”
กอหญ้ายิ้ม สายตาที่มองอิศรเต็มไปด้วยความรักและซาบซึ้งอย่างไม่ปิดบัง
เด็กชายคนหนึ่งตะโกน “แต่งเลยพี่”
เด็กคนอื่นๆตะโกนพร้อมกัน “แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย”
“ค่ะ...กอหญ้าเชื่อใจคุณอิศรเท่ากับที่เชื่อใจตัวเองมานานแล้วค่ะ”
อิศรยิ้มอย่างปลาบปลื้ม รอวันนี้มานานแสนนาน
เด็กผู้หญิงบอก “เอากล่องแหวนในพานดอกไม้มาให้อิศร”
อิศรยื่นมือออกไปตรงหน้า กอหญ้าหันมองนภดารา นภดาราพยักหน้า กอหญ้ายื่นมือส่งให้ อิศรจับมือกอหญ้าไปวางไว้ในมือตัวเอง หยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมา ยิ้มให้นภดารา
“ผมขออนุญาตนะครับ คุณอา”
“แม่อนุญาตจ้ะ”
อิศรสวมแหวนให้กอหญ้าและจูบมือกอหญ้าต่อหน้านภดาราท่ามกลางเสียงเฮของเด็กๆ

นภดาราเดินเข้ามาโอบกอดอิศรกับกอหญ้าไว้ เป็นภาพครอบครัวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความสุข ส่วนอิศรและกอหญ้าก็ดูงดงามเหมาสมกันเหลือแสน

******อวสาน******

อ่านละคร แผนรักแผนร้าย ตอนอวสาน วันที่ 20 มี.ค. 56

ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทประพันธ์ : ไอริณ
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย บทโทรทัศน์ : ทีมเอ็กแซ็กท์
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย กำกับการแสดง : สันต์ ศรีแก้วหล่อ, วรวิทย์ ขัตติยโยธิน
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย แนวละคร : เมโลดราม่า - โรแมนติก
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย ออกอากาศทุกคืนวันพุธ-พฤหัส 20.10 - 21.40 น. ทาง ททบ. 5
ละครเรื่อง แผนรักแผนร้าย เริ่มออกอากาศตอนแรกวันพุธที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556
ที่มา manager